از نشريه کارگر (Arbetaren) ارگان سنديکاليست های سوئد (سوم ماه مه)

نزديک به يک ميليون نفر در اعتراض به بيکاری روزافزون در ژاپن تظاهرات کردند. در مالزی ۱٧ نفر شرکت کننده در تظاهرات سازمانيافته توسط اتحاديه، تظاهراتی دفاع از حقوق کارگران بخش کشاورزی را در دستور گذاشته بود، دستگير شدند. در سنگاپور دو سياستمدار اپوزيسيون بجرم شرکت در تظاهراتی که از جانب پليس غير قانونی اعلام شده بود دستگير شدند. بيش از ده هزار نفر از اعضای اتحاديه کارگری KCTU در پايتخت کره جنوبی سئول با خواست محدود شدن کار به پنج روز کار در هفته، برای دفاع از حقوق اتحاديه ای و در اعتراض به خصوصی شدن بخش های مختلف اقتصاد دست به تظاهرات زدند.

در نپال روز اول ماه مه در سايه جنگ داخلی برگزار شد. موکوندا نئوپانه (Mukunda Neupane) رهبر جنبش اتحاديه ای (GEFONT) طبقه کارگر را به اتحاد فراخواند و مادهاو کومار نپال (Madhav Kumar Nepal)، دبير کل حزب کمونيست در حمله به چريک های مائوئيست نپال سخنرانی کرد که خشونت، ترور و آتش زدن هايشان موجب بسته شدن کارخانه ها و محل های کار کارگران ميشود.

پليس در شهر مانيل پايتخت فيليپين به حال آماده باش کامل درآمد چرا که طرفداران رئيس جمهوری سابق، ژوزف استرادا (Joseph Estrada) در سالگرد تلاش نافرجام برای سرنگونی رئيس جمهوری به سمت کاخ او به حرکت درآمده بودند. با وجود اينکه شايعه کودتا همه جا بر سر زبانها بود درگيری پيش نيامد و صفوف تظاهراتهای گروههای مختلف چپی هم به راهپيمايی قريب ده هزار از هواداران استرادا (Estrada) ملحق شد. حدود ده هزار نفر هم در صف اتحاديه کارگری (KMU) راهپيمايی کردند. دبير اين اتحاديه (Crispin Beltran) مقررات وضع شده از جانب دولت را که در آن شرکت خارجيان در تظاهراتهای اول ماه مه ممنوع شده بود به باد انتقاد گرفت. خود رئيس جمهور در يکی از گردهمايی که توسط اتحاديه طرفدار دولت (TUCP) ترتيب داده شده بود شرکت و سخنرانی کرد.

در استراليا اعتراض عليه سياستهای خشن ضد پناهندگی دولت موضوع اصلی اعتراضهای اول ماه مه بود. در سيدنی وقتی که اکتيويست ها راه ورود و خروج به يک شرکت خصوصی را بستند، کار به درگيری با پليس کشيد. اين شرکت طرف قرارداد دولت در رابطه با محبوس نگهداشتن پناهندگان در ارودگاههاست. در شهر ملبُورن (Melbourne) ساختمانهای اداره مهاجرت به اشغال تظاهرکنندگان درآمد.

در ترکيه هزاران نفر در تظاهراتهای استانبول عليه سياستهای صندوق بين المللی پول و در همبستگی با مردم فلسطين به ميدان آمدند. در مناطق کردنشين ترکيه، در ديابکر و سيرت (Siirt) تظاهرات در اول ماه مه بکلی ممنوع اعلام شده بود. بيست نفر کُرد در تونچلی (Tunceli) دستگير شدند. علت اين بود که بمناسب اول ماه مه بيانيه مطبوعاتی غيرمجازی انتشار داده بودند.

در بلگراد رئيس سِرب اتحاديه کارگری در سخنرانی اش از اينکه فقط دو هزار نفر به صف تظاهرات آمده بودند اظهار ناخوشنودی کرد و گفت که مردم بايد از پاريس و بولونيا (Bologna) ياد بگيرند. در اول ماه امسال در بولونی، اتحاديه ايتاليايی ٧٥ هزار نفر را با خواست "صلح، کار و حق کار" و عليه تروريسم به ميدان آورد.

گروههای آنارشيست لندن مجموعه ای از فعاليتهای شبه کارناوال ترتيب دادند. از جمله تظاهرات با دوچرخه. پيش بينی پليس اين بود که کار بخشونت ميکشد اما اينطور نشد.

در بعضی محلات لندن مثل سوهو (Soho) و کلکوتا (Calcutta) شاغلين در رشته فروش سکس تظاهراتهايی با خواست بهتر شدن شرايط کارشان ترتيب داده بودند. در کلکوتا ۳ هزار تظاهرکننده که اکثريتشان را زنان تشکيل ميدادند خواستار لغو جرم شناخته شدن فحشا بودند.

اولف ب آندرشون Ulf B Andersson
راسموس فلايشر Rasmus Fleischer