افتُن‌بلادت (روزنامه عصر) سوم دسامبر ٢٠١٥ - صفحه اول/بحث و جدل
نویسندگان: دولت باید رئیس جمهور اشرف غنی را تحت فشار بگذارد.
زنان افغانستان پس از آنکه رخشانه ١٩ ساله در زمین چال و با سنگسار کشته شد، روز ٦ نوامبر در کابل دست به اعتراض زدند. روی پلاکارد آنها نوشته شده "عاملان اصلی سنگسار وحشیانه رخشانه، عبدالله، غنی و کرزای و شرکای جرم‌شان اند". امروز استفان لوُون از اشرف غنی که برای دیدار به سوئد آمده است پذیرایی میکند. |
بحث و جدل. امروز نخست وزیر استفان لُوون رئیس جمهور اشرف غنی را به حضور میپذیرد. این ملاقات از جمله برای امضای یک قرارداد همکاری در زمینه کمک‌های دولتی است. شبکه زنان نامه سرگشاده‌ای به رئیس جمهور افغانستان نوشته است. در این نامه ما از تعدادی از دختران و زنان، اکثراً قربانیان خشونت ناموسی، که بنحوی فجیع به دیار عدم فرستاده شده‌اند یاد میکنیم.
حالا دیگر همه فرخنده را میشناسند. عده‌ای که خیال میکردند او قرآن را به آتش کشیده است، زیر مشت و لگد در خیابانهای کابل به قتل رساندند. رخشانه را هم بتازگی سنگسار کردند، چرا که او نمیخواست با فردی که خانواده‌اش برای او انتخاب کرده بود ازدواج کند. فرار کرده بود و میخواست با کسی که خودش دوست داشت ازدواج کند. به همین دلیل به او جرم فاحشگی بسته بودند. تا شانه‌هایش او را در خاک فرو کردند و آنقدر با سنگ بر سرش کوبیدند تا فریادهای ملتمسانه‌اش خاموش شد. گل‌سحر هم دختربچه کوچکی بود که او را بزور شوهر داده بودند. بعدها جسدش را در میان کاه و پهِن پیدا کردند. موهایش را کنده بودند و ناخنهایش را کشیده بودند، و صورتش از فرط ضرب و شتم قابل شناسایی نبود. بی‌بی عایشۀ ١٦ ساله را دو سال زندانی کرده و قبل از آنکه موفق به فرار شود هر روز مورد ضرب و شتم قرار میدادند. اما پلیس بی‌بی عایشه را دستگیر کرد و دوباره به منزل شوهرش فرستاد. یک دادگاه طالبان، به جرم بی‌حیثیت کردن خانواده، او را محکوم به بریدن دماغ و گوشش کرد...
اینها فقط نمونه‌ای بود از خروار واقعیت خشونتی که بسیاری از زنان و دختران افغان روزانه با آن زندگی میکنند. دخترانی که تن به ازدواج اجباری نمیدهند و یا زنانی که به دلیل ضرب و شتم از خانه فرار میکنند، متهم به بی‌حیثیت کردن خانواده میشوند و جزای این کار مرگ است. زنانی که مورد تجاوز قرار میگیرند مجبور میشوند با متجاوز به خود ازدواج کنند، وگرنه متهم به روسپیگری میشوند و اغلب به دست خانواده خود به قتل میرسند. قاتلین این دختران در دادگاهها مدعی دفاع از ناموس خانواده میشوند و به همین علت به مجازاتی بسیار کم، اغلب دو سال زندان، محکوم میشوند. تازه معلوم نیست همین دو سال محکومیت را هم بگیرند یا اصلاً در زندان بمانند.
بتازگی صداهایی بر علیه این فشار بر زنان بلند شده است. قتل فرخنده نقطۀ عطفی بود بر این فجایع. جسد فرخنده بر شانه‌های زنان حمل شد، چیزی که تا آنوقت اتفاق نیفتاده بود، و نگاه جهانیان را به خود جلب کرد. چند روز بعد هزاران نفر زن و مرد با تظاهراتی خواهان عدالت برای فرخنده شدند.
در نامه سرگشاده‌مان از رئیس جمهور غنی میخواهیم که به کسانی که حالا جرأت کرده‌اند صدای خود را بلند کنند گوش کند. آنها میخواهند صدای قربانیان این جنایات باشند و خواهان جامعه‌ای هستند عادلانه. آنها جامعه‌ای را که در آن زنان بمحض اینکه ذره‌ای از آزادی انسانی خود را طلب کنند با خشونت روبرو شوند، و ضاربین آنها هرگز مجازات نشوند، نمیخواهند. ما پیشنهاد میکنیم که دولت افغانستان برنامه‌ای ملی در مبارزه با خشونت علیه زنان بخصوص خشونتهای ناموسی ارائه کند.
در ١٣ سال اخیر سوئد ٦٫٩ میلیارد کرون کمک به افغانستان داده. با اینحال تأثیر این کمکها در حوزه فقرزدایی و برابری زنان بسیار محدود بوده است. وقت آن رسیده که از خود انتقاد کنیم. ما از دولت سوئد و SIDA میخواهیم که مشکلات زنان و خشونت اعمال شده بر علیه آنان بالاترین اولویت را بدهند.
دولت سوئد باید بطور جدی همکاری خود را با جامعه مدنی افغانستان آغاز کند و از زنان و دختران شجاعی که با به خطر انداختن جان و زندگی خود در این راه مبارزه میکنند حمایت کند. از دولت افغانستان بخواهید که برنامه‌ای ملّی و درازمدت در مبارزه با خشونت علیه زنان ارائه دهد. یک برنامه جامع که همه بخشهای جامعه را در بر گیرد.
ما میدانیم که جامعه‌ای نظیر افغانستان را یک‌شبه نمیتوان تغییر داد. نه فقط قوانین و رفتار دولتی، که بسیاری از رفتار و عادات عمیقاً ریشه‌دار نیز باید تغییر کنند. راه دیگری وجود ندارد. حقوق زن حقوق بشر است. نقض حقوق بشر را هرگز نمیتوان با بهانه‌های فرهنگی، سنتی یا مذهبی توجیه کرد.
اعظم قرائی - عضو هیئت مدیره
شبکه زنان